Anladım sonu yok yalnızlığın Hergün çoğalacak Her zaman böyle miydi bilmiyorum Sanki dokunulmazdı çocukken ağlamak Alışır her insan, alışır zamanla kırılıp incinmeye Çünkü olağan yıkılıp yıkılıp yeniden ayağa kalkmak
Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette Bekliyorum bekliyorum bekliyorum Hadi gelin üstüme korkmuyorum Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte
Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette Bekliyorum bekliyorum bekliyorum Hadi gelin üstüme korkmuyorum
Bulutlar yüklü ha yağdı ha yağacak üstümüze hasret Yokluğunla ben başbaşayız nihayet Bulutlar yüklü ha yağdı ha yağacak üstümüze hasret Yokluğunla ben başbaşayız nihayet
Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette Bekliyorum bekliyorum bekliyorum Hadi gelin üstüme korkmuyorum Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette Bekliyorum bekliyorum bekliyorum Hadi gelin üstüme korkmuyorum...
Я поняла, моему одиночеству нет конца, каждый день будет накапливаться Было ли так всегда - не знаю В детстве, плакать словно было обычным делом Каждый человек со временем привыкает обижаться, огорчаться Потому что, свалившись с ног, вставать заново - привычное дело Одиночество поставила засаду мне на дороги, ожидая Боль устремила на меня свой взгляд, карауля Я жду, жду, жду Давайте же, нападайте, я не боюсь Тучи переполнены, полило, польет на нас тоска Наконец-то мы наедине с твоим отсутствием