Wo de Nordseewellen trekken an den Strand, Wo de geelen Blöme bleuhn int gröne Land, Wo de Möwen schrieen hell int Stormgebrus, Dor is mine Heimat, dor bün ick to Hus.
Wind un Wogen sungen mi dat Weegenleed, Un de hohe Diek, de kennt min Kinnertied, Kennt ok oll min Sehnsucht as noch lütt ick weer: In de Welt to flegen, ower Land un Meer.
Nu is alls verswunnen, wat mi quäl un dreev, Hev dat Glück woll funnen, doch dat de Sehnsucht bleev.