Dit verdriet is niet te delen Deze wond doet altijd pijn Lege stoelen, lege tafels Nu mijn vrienden niet meer zijn
Hier ontstond de revolutie Hier ontstaken zij de vlam En ze zongen van een toekomst Van een toekomst, die nooit kwam
Bij die tafel in de hoek daar Vormden zij een nieuwe staat En zij zongen daar hun hymne En oh ik hoor ze weer Een hymne, die hun doodslied werd Daar op de barricade Eenzaam bij de eerste dageraad
Ik moest leven, jullie sterven Vergeef me dat het zo moest zijn Dit verdriet is niet te delen Deze wond doet altijd pijn
En hun schaduw achter 't venster En hun schaduw op de grond Lege stoelen, lege tafels Waar wij sloten ons verbond
Was het alles waard te sterven? Dat 's een vraag die dringt en dwingt Lege stoelen, lege tafels En geen vriend die ooit meer zingt