Як ноч прыйдзе – шэры прывід ходзіць: Вые, крычыць, плача. Нібы прагне склікаць ды на споведзь Тых, хто крыўдзіў, не іначай.
Скрозь змрок ды сон сівы сполах носіць. Вокам чорным глядзіць-пазірае На дзетак, што трызняць, трасуцца, галосяць. У галечы й нудзе паміраюць.
Помста слепіць, злосць – у горле косткай. Прывід спакою шукае У краі бяздольным, дзе хіба жорсткасць У неба знічом шугае.
Наказ бацькоўскі – маўклівай згодай Цяпер законам у кожнай хаце. Чаго вартыя праўда, вера, свабода? Зацміла розум чужое багацце!
А вечнасць грукала ды гаманіла, Што продак наш хамам ня быў ніколі. І вораг пазбыцца мог хіба толькі волі, І здрады падступнай цішком не хавала магіла.
Так, кожны мусіць сысці ў глебу – Прорву бясконцую, мяккі ложак... Душа ж у царства мёртвых адбыць не зможа. Няможна злачынствам крануць бездакорнае неба!
Забі, рубі, нічым не грэбуй, Крадзі ў яго пярсцёнак-срэбра! Няхай аддасць за наша гора! Няхай аддасць – ён толькі вораг.