Երբոր բացվին դռներն հուսո, Եվ մեր երկրեն փախ տա ձմեռ, Չքնաղ երկիրն մեր Արմենիո, - Երբ փայլե յուր քաղցրիկ օրեր. Երբոր ծիծառն իր բույն դառնա, Երբոր ծառերն հագնին տերև` Ցանկամ տեսնել զիմ Կիլիկիա, Աշխարհ, որ ինձ ետուր արև:
Տեսի զերկիրըն Սուրիո, Լյառն Լիբանան և յուր մայրեր. Տեսի զերկիրըն Իտալիո, Վենետիկ և յուր գոնդոլներ. Կղզի, նման չիք մեր Կիմպրիա Եվ ո’չ մեկ վայրն է արդարև Գեղեցիկ քան զիմ Կիլիկիա, Աշխարհ` որ ինձ ետուր արև:
Հասակ մը կա մեր կենաց մեջ, ՈՒր ամենայն իղձ կավարտի. Հասակ մը, ուր հոգին ի տենչ` Հիշատակաց յուր կարոտի. Հորժամ քնարս իմ ցրտանա, Սիրույն տալով վերջին բարև` Երթամ ննջել հիմ Կիլիկիա, Աշխարհ` որ ինձ ետուր արև: