Los Tamara - Airiños, Airiños, Aires (1863/1970) | Текст песни

• Тексты песен
• Los Tamara
• Airiños, Airiños, Aires (1863/1970)

Pesni.guru - сайт для Гуру

Sin ela vivir non podo,
non podo vivir sin ela,
que adonde queira que vaia,
cróbeme unha sombra espesa.

Cróbeme unha espesa nube,
tal preñada de tormentas,
tal de soidás preñada,
que a miña vida envenena.

Levaime, levaime, airiños,
como unha foliña seca,
que seco tamén me puxo
a callentura que queima.

¡Ai!, si non me leváis pronto,
airiños da miña terra;
si non me leváis, airiños,
quizais xa non me coñezan.

Levaime, levaime, airiños,
levaime adonde me esperan
unha nai que por min chora,
un pai que sen min n’alenta,
un irmán por quen daría
a sangre das miñas venas,
e un amorfiño a quen alma
e vida lle prometera.

Si pronto non me leváis,
¡ai!, morrerei de tristeza,
soio nunha terra estraña,
donde estraño me alomean,
donde todo canto miro
tomo me dice: «¡Estranxeiro!».

¡Ai, miña probe casiña!
¡Ai, meu cuchiño vermello!

Non permitáis que aquí morra,
airiños da miña terra,
que aínda penso que de morto
hei de suspirar por ela.
Aínda penso, airiños aires,
que despois que morto sea,
pases polo camposanto,
donde enterrado me teñan,
pases na calada noite
runxindo entre a folla seca,
ou murmuxando medrosos
antre as brancas calaveras;
inda despois de mortiño,
airiños da miña terra,
heivos de berrar: «¡Airiños,
airiños, levaime a ela!».

Música: Prudencio Romo (1927–2007)
Letra: Rosalía de Castro (1837–1885)