Сапраўды існуе такая \"Краіна\", Дзе ніхто не варагуе, дзе жывуць усе мірна, Дзе кожны мае ў хаце дастатак, Дзе сапраўды ёсць Грамадства, а не чалавечы статак. Дзе Народ вырашае асноўныя пытанні, А прэзідэнт там толькі лідар фармальны. Там добрыя людзі, там ніхто нікога не звальняе, Толькі за тое, што хтосьці сваю думку мае! Не выключае з ВНУ за любоў да Радзімы. Там не нейкі статак, там Народ Адзіны! Яны маюць ўласны як бы сцяг, Там ніхто не адчувае сябе, як у гасьцях. Галоўнае, што там размаўляюць на мове такой, За якую іх Продкі адыйшлі \"на пакой\", Там па тэлебачанню не хлусяць багата, Вальнадумцаў там не кідаюць за краты. Там не Народ - для Урада, а Урад для Народу! І ніхто не \"заглядае ў чужыя агароды\". Там духоўная краіна, што веруюць у Бога. Паважаюць старога, абараняюць малога. Так кожны ведае Гісторыю свайго Народу! Гэта вельмі цудоўная зямля. Ах, як хацеў бы жыць на ёй я! Але гэта ўсё мары, мой лёс відаць Дзень і ноч бесперапынна на \"Бацьку\" пахаць! У краіне мараў! Краіна-мараў! Мараў!
Сонца ўзыйдзе і над нашай краінай. Беларусы зразумеюць, што так жыць немагчыма. Яны скінуць з плеч каменне чужое Што так доўга насілі пад высокай гарою. А на той гары сядзелі халуі, Якія два стагоддзі беларусаў сцераглі, Каб ніхто не скінуў каменне свае, І не ўскрыкнуў : \"Беларусь Жыве!\". Але Жыве Беларусь і будзе Жыць! Гэтым гадам халуям на яе ня быць! Беларусы зразумеюць, што так жыць немагчыма, Скінуць цяжкае каменне з плячыма. Кожны ў сэрцы палюбіць сваю Радзіму. І тады ўзыйдзе Сонейка над нашай Краінай Мараў.