Nú ætla ég að syngja ykkur lítið fallegt ljóð um ljúfan dreng sem fallinn er nú frá, um dreng sem átti sorgir en ávallt samt þó stóð sperrtur þó að sitthvað gengi á.
Í kofaskrifli bjó hann, sem lítinn veitti yl, svo andvaka á nóttum oft hann lá Þá Portúgal hann teygaði, það gerði ekkert til, það tókst með honum yl í sig að fá.
Þið þekktuð þennan mann, þið alloft sáuð hann. drykkjuskap til frægðar sér hann vann.
Börnum var hann góður, en sum þó hræddust hann, þau hæddu hann og gerðu að honum gys Þau þekktu ei, litlu greyin, þennan mæta mann, margt er það sem börnin fara á mis.
Þið þekktuð þennan mann, þið alloft sáuð hann. drykkjuskap til frægðar sér hann vann.
Munið þið að dæma ei eftir útlitinu menn, en ýmsum yfir þessa hluti sést. En til er það að flagð er undir fögru skinni menn, fegurðin að innan þykir best.
Þið þekktuð þennan mann, þið alloft sáuð hann. drykkjuskap til frægðar sér hann vann.
Nú ljóðið er á enda um þennan sóma svein, sem að þráði brennivín úr stæ. Hann liggur nú á kistubotni og lúin hvílir bein í öskuhrúgu í Vestmannaeyja bæ.
Þið þekktuð þennan mann, þið alloft sáuð hann. drykkjuskap til frægðar sér hann vann. Þið þekktuð þennan mann, þið alloft sáuð hann. drykkjuskap til frægðar sér hann vann.