Пакой зачыняць дарэмна ты кожны раз спрабуеш, У цемры яны не адны, не адны, не адны. І ў галаве няспыняцца выбухі, Ізноў мацней за цябе ўсе таве дэманы, дэманы.
Усмешка, усё окей – паветра раздзіраюць, А што ў цябе ўнуртры – каму якая справа. Кожны дзень нібыта сон, а мы ў ім манекены, Чакаем і маўчым – хто прыйдзе нам на змену.
Дамовіцца з сабой – галоўная задача, Сумленне задушыць, сябе абняць і плакаць. Але надыйдзе дзень і стане ў горле комам, Ты станешь для сябе чужым і незнаёмым.
Давай іх пакормім – так не рабіў ніколі, Клеткі адчынім – і вось яны на волі.