Напрыканцы Доўгай вясны Ціха спускаецца ноч Наш горад маўчыць Яму так хочацца сказаць што мы Заблыталіся і сярод вайны Неспыненай марыць штодня – Гэта ўратуе нас.
Трэба ісці, Ты адпусці, Проста даверся сабе. Так будзе лягчэй Вярнуць усё на колы свае І растварыцца ў галаве Бясклопатна, бо марыць штодня – Гэта ўратуе нас.