Пад дажджом ушчэнт прамоклі мы, Адлюстроўваемся вокнамі, Робім усё як наракалі – Мы ўцякалі, уцякалі. Сэрцы адмяралі годы нам, Не пакінулі ніводнага На сваёй фальшывай хвалі. Мы ўцякалі, уцякалі. Пакаленне непакораных, Толькі ў вочы глядзець сорамна, Мы не з медзі і не з сталі, Мы ўцякалі, уцякалі.
Шкадаваць ужо не варта нас, Бо занадта мы ўпартыя. Зямля гарэла пад нагамі, Мы ўцякалі, уцякалі. Болевы парог заніжаны, Кожны трэці быў пакрыўджаны З раззлаванай воўчай стаі. Мы ўцякалі, уцякалі. І на п’едыстальным фінішы Мы наўмысна не спыніліся, Так мы выражылі самі, Мы ўцякалі, уцякалі.
Ногі ў рэшту мы здзіралі, На парады зневажалі, Так мы вырашылі самі, Мы ўцякалі, уцякалі. І пад белымі сцягамі, Роўнымі шэрагамі У далоні мы пляскалі І уцякалі, уцякалі.