Αννα, δεν είναι η βροχή που σου χαράκωσε το βλέμμα, είναι που είσαι μοναχή κι αν τ’ αρνηθείς θα είναι ψέμα. Ξέρω, ξέρω το δάκρυ το καυτό άμα το δω σε μάτια ξένα. Αννα, γιατί να σου κρυφτώ, είμαι μονάχος σαν κι εσένα.
΄Ελα λοιπόν και μη ντραπείς μα σε παρακαλώ μονάχα: πες ό,τι θες, όμως μην πεις πως μ’ έχεις αγαπήσει τάχα.
Αννα, οι άνθρωποι πονούν και τους φοβίζει το σκοτάδι. Πόσοι γι’ αγάπη δεν μιλούν για να περάσουν ένα βράδι, πόσοι δε λένε “σ’ αγαπώ” και το ξεχνάνε μόλις φέξει. Αννα, ποτέ δε θα σ’ την πω αν δεν τη νιώσω αυτή τη λέξη.