Тваё імя кранае маё сэрца! Я адчуваю - усё мацней яно б'ецца. Розум тлумачыць, што ўсё гэта дарма. Ты як быццам ёсць і як-быццам цябе няма.
Думкі разрастаюцца і мацней растуць. Усе твае прыкметы у ва мне жывуць. Ім забараняю браць нада мной гару. Бо з імі паміраю я і мабыць памру.
Але ўсё роўна аб табе мае думкі, думкі ўсе. Ох як жа смутна і цяжка мне без цябе, без цябе, без цябе, без цябе...
У мяне каханне ў сэрцы да цябе жывое, А ў цябе нажаль яно зусім другое. Гэта разумеючы я адчуваю боль, Падобны да болю, калі на ранах соль.
Хацеў бы адпусціць цябе ды вось усведамляю, Што ў ыцці нікога я так моцна не кахаю. І гледзячы на тое, як стыкуюцца падзеі Знікаюць як дым усе мае надзеію
Але ўсё роўна аб табе мае думкі, думкі ўсе. Ох як жа смутна і цяжка мне без цябе, без цябе, без цябе, без цябе...
Вось так вось каханне становіцца праблемай, Калі яно з'яўляецца неўзаемным. Нікому не адаю сітуацыю такую, Бо цяпер я каханне сваё ліквідую.
Ня бачу, не званю, не пішу смс. Ліквідацыя як бы здзяйсняе свой працэс І быццам парадак ужо маёй галаве, Але зноў аб'явілася Ты у маім сне.
Але ўсё роўна аб табе мае думкі, думкі ўсе. Ох як жа смутна і цяжка мне без цябе, без цябе, без цябе, без цябе...