Дораць нябёсы вады чысціню, Яна ўздымае, я нібы плыву, І вецер лагодна смывае ўвесь бруд Дрэнных пачуццяў ды вечных пакут. Жыццё, як нябачны мой скарб, Шануюць яго ўжо пабачыўшы твар Смяроты, агонія і цішыня... Спазніўся адчуць каштоўнасць жыцця.
Вечныя справы ды быту праблемы, Жыццё па інэрцыі без перамены, І стома... І я ўздымаю Рукі да неба, мяне нясе хваля. Ціхі шолах дажджу, нябёсы рыдаюць- Шмат жыццяў зямлю пакідаюць.
[ Прыпеў: Белым дажджом растае Цяжар адчаю. І вецер цябе прымае- Ты узлятаеш ...]
Пыгожыя твары, яскравыя вочы, Вясёлыя дні, таямнічыя ночы, І гэта застанецца ў сэрцы маім, Але будзе неясным нібыта дым...
Дажджу пеляна мяне накрывае, І дрэнны настрой адразу ж спадае, І песню душы пяе маё сэрца, Настойліва гулка б'ецца ды б'ецца!
І я адчуваю новую хвалю, Нібы пачуцці ў далонях трымаю...