Su lang die Leechter noch brenne Mer süht et en d’r Zeidung, mer hürt et op d’r Stroß: “ming leeven Jott, et Engk es noh, die Kölsche stirve us”
Kei Bloskapell un och kei Flitsch, mer han dä Brassel jroß Statt Ostermann un Millowitsch hürt mer jetz “Atemlos”
Doch et es nit nor en Sproch, et es nit nor Zohus, en Levvensaat, die stirv su schnell nit us
Su lang beim Lommi die Leechter noch brenne Su lang ‘ne Funk weiß, wie Stippefott jeiht Su lang dä Pitter noch schläht, dä Speimanes noch speit Jo, su lang stirv dä Kölsche nit us
Mer hürt se nur noch selde, uns Muttersproch es weg un süht och immer winniger die Weetschaff op d’r Eck
Doch et jitt en noch, dä ahle Mann, dä jet zo verzälle hät D’röm hald de Schnüss un hür ens zo un zeig im jet Respek
Denn et es nit nur en Sproch, et es nit nor Zohus, en Levvensaat, die stirv su schnell nit us
Un et bliev, bliev, bliev heh, wie et wor, denn mer sing, sing, singe och em nächste Johr Jo, et bliev, bliev, bliev heh, wie et wor, denn mer singe och em nächste Johr