Ձայն մը հնչեց Էրզրումի հայոց լեռներեն, Թունդ-թունդ ելան հայի սրտեր զենքի շաչյունեն: Հայ գյուղացին դարուց ի վեր սուր զենք չը տեսած, Դաշտը թողուց, սուր, հրացան բահի տեղն առավ: Քնքուշ կյանքը ծանր է թվում հայ օրիրոդին, Զենքը ձեռքին հորդորում է հայոց քաջերին: Հայ տիկինը ստիպում է ամուսնուն գնալ... Պատերազմի դաշտի վրա վերք տալ` ստանալ: Հայ ծերուկը ցուպը ձեռին լալով տենչում է, Հայրենիքի ազատություն տեսնել ու մեռնել: Լսեց թուրքը ու սառեցավ արյունը վատին, Չէր երազել հային տեսնել նա այդ վիճակին: Ցնծա', Մա'յր մեր, ո՜վ Հայաստան, որդիքդ միացան, ՈՒթ դարերու սուգ ու թախիծ քեզնից վերացան: ՈՒսումն ու լույս ազատության արդ քեզ են ընկեր, Սուր, հրացան` եռանդ ռազմի... պաշտպան անվեհեր: ՈՒրախացավ Մայր Հայաստան, ել