Я запрашаю страціць пільнасць, Набыць заслону на вачах: Як легка дыхаць, як добра дыхаць, Над галавою моцны дах. І недзе так далёка сілы і іх агонь амаль пагас, Іх варожасць нас пакіне ў мірны час, спакойны час.
Я запрашаю прыглядзецца, Люстэрка ў жаху разламаць: Як цяжка дыхаць ад разумення, Што ўжо няма куды псаваць. У сваіх вачах адлюстраванне накіравана супраць нас, Накіраваные на мэту знішчыць нас у мірны час.