მე შენთვის ვწერდი ლამაზ სტრიქონებს, ყველაფერს ლამაზს შენ გადარებდი, გიკრეფდი ვარდებს და იის კონებს, მეგონა შენს გულს გავახარებდი. შავ მერცხალივით შორს გამიფრინდი, უშენოდ დამრჩა კვლავ სიმარტოვე, მე გადავაგდე კალამი ხრამში, და პოეზია კვლავ მივატოვე. მშვიდობით ჩემო ნაზო ქმნილებავ, მშვიდბით ჩემო ოცნების თვალო, მშვიდობით ჩემო ციცინათელავ, ჩემს ოცნებებში გაზრდილო ქალო. შენ სიყვარული არა გცოდნია და ერთგულება იცი მცირედი, მე დაგარქმევდი ქალავ ცოდვიანს და უფრო მშვიდად დავიძინებდი. მე შენზე ლექსით ვიტყოდი აუგს, სიტყვებს ვაქცევდი ხმლებად, ტყვიებად, რომ წესი იყოს ჩემს ლამაზ მთებში, უმწეო ქალზე შურისძება. დღე დღეს მიყვება წყებათა წყება ლამაზ ფოთლები, ლამაზ ვერხვები სიცო&#
Me shentvis vcerdi lamaz striqonebs, khvelafer lamazs shen gadarebdi, gikrefdi vardebs da iis konebs, megona shens guls gavaxarebdi.
Shav mercxalivit shors gamifrindi, ushenod damrcha kvlav simartove, me gadavagde kalami xramshi, da poezia kvlav mivatove.