Το σχήμα του κορμιού σου στο κρεβάτι μου έχει μείνει κι εγώ στο πάτωμα κοιμάμαι το μόνο από σένα που μου έχει απομείνει για να ‘χω να θυμάμαι.
Μήπως είμαι τρελός μήπως τα ‘χω χαμένα που ακόμα πιστεύω θα γυρίσεις σε μένα. Μήπως είμαι αλλού στη μεγάλη μου πλάνη και νομίζω πως ζω αλλά έχω πεθάνει.
Τα ίχνη των χειλιών σου στο ποτήρι μου που πίνω μια σφραγισμένη καταδίκη κι ο έρωτας κρυμμένος στο χάος της ψυχής σου με σέρνει σε μια δίκη.
The shape of your body has stayed on my bed and I sleep on the floor the only one from you that it is left to me In order to have to remember.
Perhaps I’m crazy perhaps I’ve lost my mind that I still believe that you will come back to me. Perhaps I’m elsewhere In my great delusion and I think that I live but I have died.
The trails of your lips on the glass that I drink from a sealed sentence and love hidden in my soul’s chaos it drags me in a trial.