Душа напаўняецца як чырвоным віном Нябёсным нэктарам і ўсё гэта дарам Жыцьця вымяраецца смак кубкам гарбаты Трапнай цытатай самотнай санатай
Чаму ізноў я пяю Пра тое, што не разумею І не люблю
Знаёмага твару небачым рысы Адно ад аднога мы селі так блізка На кожны выпадак адзіны рацэпт Мажорны прыпеў мінорны куплет
Я не люблю калі дарога вядзе ў нікуды назаўжды Я не люблю калі колы мяняюць на мяжы Я не люблю калі нас раздзяляюць на сваіх і чужых Я не люблю калі рвецца ланцуг што трымаў нас удвух
Чаму ізноў я пяю Пра тое, што не разумею І не люблю