Θυμάμαι… στο κρεβάτι μας να δείχνεις σκεπτική, ακόμη και πλευρό γυρίζαμε κι ίσως γνωρίζαμε και οι δυο τι θα συμβεί.
Θυμάμαι… το κινητό σου να κοιτάς κάθε πρωί, μήπως και μήνυμα σου έστειλε κι ίσως κρυφά και να απάνταγες μπορεί.
Δεν τον ξεπέρασες ποτέ σ’ ότι ζητούσε έλεγες ναι… μάλλον σπουδαίος θα ‘ναι, μες τη δική του αγκαλιά αισθάνεσαι πιο ζεστασιά για ‘σένα δεν φοβάμαι, θα σε προσέχει όπως εγώ κι αν ξαναγύριζες εδώ ο ίδιος πάλι θα ‘μαι.
Θυμάμαι… στο κρεβάτι μας να δείχνεις σκεπτική, ακόμη και πλευρό γυρίζαμε κι ίσως γνωρίζαμε και οι δυο τι θα συμβεί.
Θυμάμαι… το κινητό σου να κοιτάς κάθε πρωί, μήπως και τάχα ενδιαφέρθηκε μα πώς σου φέρθηκε ξεχνάς σε μια στιγμή.
Δεν τον ξεπέρασες ποτέ σ’ ότι ζητούσε έλεγες ναι… μάλλον σπουδαίος θα ‘ναι, μες τη δική του αγκαλιά αισθάνεσαι πιο ζεστασιά για ‘σένα δεν φοβάμαι, θα σε προσέχει όπως εγώ κι αν ξαναγύριζες εδώ ο ίδιος πάλι θα ‘μαι.
Θυμήσου όμως το όνειρο που μέσα μου πεθαίνει, όλα τα όνειρα μαζί. Και η καρδιά που με πεθαίνει κι όμως δεν τελειώνει, θα σ’ αγαπώ για μια ζωή.