Ǣvinlíka es skȳmanda kveld, tīmi ī røkkƦi stirðnaðr þó ī kalda mistri ōþāttraƦ daganaƦ, grafinn ī dusti at ǣvinlíku iak em en stiarnuƦ hins vakanda māna kasta ōsǣld aftr ī dauðum augum mīnum
Iak vas ī skuggum fǿddr, æina kverra nǫtt Iak vas dauðr hurinn ī asku lífs auk glæði þess Iak vas ōvilnu skrøyttr, til kvals iak vas dømðr Iak vas ī grafu mīnni fǿddr, at aldrigi rísa aftr
Villandi siūniƦ handan grafaƦ auk hugaƦ mǽttaƦ skapnaðiƦ andstyggƦaƦ glæði auk ōvits hregðas ī mót brosandi, rutnandi hrǽva es iak aftr niðrī sorta sink auk aftr til hinna dánu
Iak em dauðr løygƦ, sum þó ænn brinn auk matas Iak em logandi ī bláu, tȳnd kǫld ǫnd Iak em sá, gløymt vas ī myrkƦi, liúsalæið þīnni tiarri Iak em ī ǣvinlíkum svefni staddr, ænn þá get æigi um drauma hæim þīnn færðaz
En dag nákkvarn þā es sunna ī hæimi þīnum sæz auk māni ríss yfir øyðilǫnd mīn haukt skal iak ænda fǫr þási dauða færðina þú líf kallaƦ
Iak dvælium útan þess þú hæim næfniƦ Iak dvælium útan tīma þīns auk rūms Iak dvælium ī røynd sum þīnum es fiarri Iak dvælium ænda laust auk kændaƦ laust ī tōmlæiki
En hvenǽr ā grafaƦ
ískalt kulda regn frā hifnum svǫrtum fællr hvenǽr vindaƦ hiniƦ kaldu fǫlu andliti mīnu svæipa ok kverrasta vatni mægingráða væita Þā sum æildaƦ æigi længƦ brinna auk tré né længƦ vaxa skat iak læið mīna úƦ hæimi þæimsi sǿkia auk niðr ī mīnu sænkvas
Iak trøysti ā allt sum þøygi es manlíkt Iak trøysti allu sum æigi lifiƦ Iak trói ā hǫð auk lyndi svárt Iak trói ā vǭnzku, myrkƦ auk dauð