Wat zou ik jou graag willen zijn In een dwangbuis, niet in een korset Zij snoeren slechts jouw lichaam vast Mij wordt de ziel gebonden
Ik leverde strijd Heb alles gedurfd En wat heb ik bereikt? Niets, niets, echt niets
En het einge antwoord lijkt de waanzin en de enige redding is de val hoe lokt mij die afgrond Het liefste liet ik mij nu vallen Waarom huiver ik voor de sprong?
Was ik maar niet voorbestemd Elisabeth te zijn Dan was ik als Titania Die enkel glimlacht als men zegt: Ze is geschift!
Ik dans op het koord En de angst maakt me ziek Want kijk ik omlaag dan zie ik Niets, niets, echt niets
Ik ga tastend verder Met zoekende tred En wordt alsmaar banger voor het Niets, niets, echt niets
Waanzin zou mij waarschijnlijk pas bevrijden Maar voor waanzin mis ik de moed
Ik laat me niet kennen En hou me maar groot Alsof mijn leven meer dan Leugens en pijn in zich droeg