Данесьлі добрыя людзі (А я спакойны чамусь), Што жыцьце пачало паскудзіць Былому Каханню майму. Колькі ж годных яна абсьмяяла! Колькі чыстых на сьметнік зьвяла! Піравала, гуляла, У Божы рай па трупах ішла. Гэта толькі пачатак гісторыі: Будзе ёй яшчэ на зямлі Безвыходней куды і горай… Так, як мне празь яе калісь.
Сеньня плачуць сьлязой яе вочы. А заўтра – кроў яна зь іх пралье… Але гэта ня ёй адплочваю — гэта лёс ёй спаўна аддае. Б’е за шчасьце мае, і за мукі, І за ўсе, што аддаў сатане…
Але ж Божа, анёл ці гадзюка – Усе ж была яна часткай мяне. Твой закон, і права, і сіла, І таму не малю за сябе…
Бог даруй, Бог – цябе памілуй, Хай сабе і ў сьмяротнай журбе.