Ի գիտություն աշխարհին, աշխարհին այս անարդար, "Թուրք" կոչեցյալ անասունը չի խղճա գեթ մանչուկի: Տանջամահ անել են սիրում, տանջել անվերջ, անդադար, Բոլորը պետք է տառապեն, չեն խնայի ոչ ոքի…
Դժոխքի դռները բացվեցին կրկին, Ելավ ոտքի թուրք վայրենին վաղ առավոտ, Հավաքեցին ծեր, երեխա, այր ու կին Եվ սկսվեց ծրագրված դրաման արյունոտ:
Ամենուրեք գոռում-գոչյուն, անեծք մայրական, Փախչում էին մանչուկները կատաղած թուրքից, Նրանք դեռ շատ կտանջվեն, քանզի հասավ սրիկան, Նրանց արդեն խլում էին մայրական գրկից:
Ոմանց ոտքերից բռնած` զարնում էին ժայռերին, Ոմանց մեջքերը կոտրում իրենց ծնկներին, Ոմանց իրար կապելով` նետում հրի մեջ, Մորթում անգամ չծնվածին` հենց մոր փորի մեջ: