Πάνω σ' ένα γράμμα τ' όνομά σου, Κάτι ξανά θυμήθηκες και κλαις. Μαζεύεις βιαστικά τα πράγματά σου, όλα για μας τελειώσανε μου λες.
Και δεν μπορείς να το δεχτείς πως στη ζωή μας νύχτωσε τόσο νωρίς. Και δεν μπορείς να λες μετά πως τώρα εμείς οι δυο θα ζούμε χωριστά.
Ήρθε πάλι ο χειμώνας στη καρδιά σου ένα σύννεφο που έφερε βροχή. Μα όταν βλέπεις καλοκαίρια στα όνειρά σου, θα 'ναι οι μέρες που περάσαμε μαζί εγώ κι εσύ.
Λες ένα γεια και στέκεσαι στη πόρτα, σαν ψέματα σου φαίνονται όλα αυτά. Πως θα 'θελες να είμαστε όπως πρώτα μα τώρα είναι πια πολύ αργά.
Και δεν μπορείς να το δεχτείς πως στη ζωή μας νύχτωσε τόσο νωρίς. Και δεν μπορείς να λες μετά πως τώρα εμείς οι δυο θα ζούμε χωριστά.
На письме твое имя Что-то снова сердишься и плачешь Собираешь поспешно свои вещи все для нас закончилось – мне говоришь
И не можешь понять, что в жизни нашей "стемнело" так рано. И не можешь сказать потом как сейчас мы двое будем жить отдельно.
Пришла опять зима в сердце твое облако, что принесло дождь Но, когда видишь лето в мечтах своих будут дни, что провели мы вместе я и ты
Говоришь "прощай" и стоишь в дверях все это тебе кажется ложью Что хочешь, чтоб мы были как раньше, но сейчас уже очень поздно