Апускаецца цемра, Усё халадзее ды гукi зьнiкаюць Зь вясковай дарогi вiхор ветру Падымае засохлае лiсьце. Я адчуваю iдзе навальнiца, Мiнулай ноччу мне рукi круцiла Танчуць чэрцi, топчуць ды топчуць, каласы пшанiцы.
Гэта зь неба вада Нам заўсёды варожай здаецца Каб узводзiць трэба зламаць Каб узьляцець трэба разьбiцца
Чуюцца ў лесе вар’яцкiя крыкi, Стогнуць дрэвы ды плачуць Быццам ваўкi, яны трапiлi ў сеткi. То змоўкнуць, то зноўку завыюць
Дождж льецца стагодзьдзi Не засталася сiл, усё згнiла Голуб вернецца зь весткай, Разбудзiць надзею Маланка наскрозь мяне пранімае Халоднымi кіпцямі за каўнер цяробiць Пахiнуўшы плечы выходжу з лесу Будзе сьвiтанак, бура сыйдзе
Гэта зь неба вада Нам заўсёды варожай здаецца Каб узводзiць мала зламаць Каб узьляцець мала разьбiцца