I strandkanten på Ådland låg ein fattigslige gard der ungguten i huset rodde fisje med sin far. Men stormen kom frå sjøen, knuste robåten mot land, og matjorda blei øy’lagde av kvite flygesand.
Vinden syng, havet lokkar, vest mot et solskinsland.
Så guten han fekk hyra på ein skotske galeas. Og snart sov mor og far hans unda markblommar og gras. Så dei fekk ikkje sjå den dag det dukka opp ein stavn som kom frå horisonten der sole har si havn.
Vinden syng, havet lokkar, vest mot et solskinsland.
Ei skuta ankra opp ved Ådlands kvite strand, lettbåten blei låra, di rodde i mot land. Ein staute sjøkaptein steig raskt øve bord, så knelte han der, ved mor og far si jord.
Vinden syng, havet lokkar, vest mot et solskinsland.
Han vandra kvilelaust omkring to dagar og ei natt. Te folk han møtte sa han at han hadde gøymt ein skatt i denne skrinna jorda der så strande møte hav. Den fekk di leita fram når han kvilte i ei grav.
Vinden syng, havet lokkar, vest mot et solskinsland.
Så drog han ut te skutå si då natta blei te dag, og heiste i maste et sjørøvarflag. Og rauge seil blei fylt av solskin og blest, då skutå blei ført øve havet mot vest.
Vinden syng, havet lokkar, vest mot et solskinsland.
Men aldri kom det budskap om at sjøkaptein va dø, så ennå ligge skatten der kor landet møte sjø. Og står du oppå knausen kan det henda at du ser dei rauge seile kryssa der kveldssola går ned.
Vinden syng, havet lokkar, vest mot et solskinsland.