Толькі рана вецер зелень дрэў парухаў –
падняліся хмары лёгкім, сінім пухам,
паплылі як гусі адны за другою
і маё дзесь сэрца забралі з сабою.
Па блакітным небе з хмараў караванам,
з вольнакрылым ветрам паплыло ў нязнана.
Днём нейдзе ля сонца грае ў паднябесьсі,
а ў начы лялее неразгадны месяц.
Быццам тая пэрлаў залатая россып,
ўось апалі хмары ў мігатлівых росах,
ды на родным, ўiдна, згасьлі дзесь загоне...
Толькі вецер сэрца безупынна гоне.
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 1