Толькі рана вецер зелень дрэў парухаў – падняліся хмары лёгкім, сінім пухам, паплылі як гусі адны за другою і маё дзесь сэрца забралі з сабою.
Па блакітным небе з хмараў караванам, з вольнакрылым ветрам паплыло ў нязнана. Днём нейдзе ля сонца грае ў паднябесьсі, а ў начы лялее неразгадны месяц.
Быццам тая пэрлаў залатая россып, ўось апалі хмары ў мігатлівых росах, ды на родным, ўiдна, згасьлі дзесь загоне... Толькі вецер сэрца безупынна гоне.