Ես ու լուսինը միասին Մոտեցանք սառած ջրափոսին Եվ գիշերը՝ ժամը երկուսին Երգեցինք այս երգը այն մասին, Թե ինչու են պոետները Եվ շները ընկերներ, Որովհետև նրանք գիշերը Սիրում են լուսնոտ երգեր: Որ մեր կյանքն աղավաղում են Ցերեկներն անիրական, Գիշերները մենք գտնում ենք Մեր դեմքերը իսկական: Մո՛ւթ ամպեր, մի՛ փակեք լուսնի դեմքը, Թո՛ւյլ տվեք զրույցը ավարտել, Ես, լուսինն, այն շունն ու ջրափոսը Շա՜տ վաղուց իրար չենք հանդիպել: Շունը, որ կանգնած էր իմ կողքին, Դունչը մոտեցրեց ջրափոսին, Նա այնտեղ տեսավ կլոր լուսնին Եվ ասաց դատարկ այդ ափսեին: Որ իր հայրը ցեղական էր, Մայրն՝ անհայտ ցեղի մի շուն, Նրանց կապն օրինական չէր, Ու ծնվեց մի որբ անտուն: Որ անվերջ այս գզվռտոցը Հանուն մի կտոր հացի Ապրելու միակ միջո&