Árstíðir - Eigi hefr á augu, unnskíðs komit síðan | Текст песни

• Тексты песен
• Árstíðir
• Eigi hefr á augu, unnskíðs komit síðan

Margt, jafnvel allt. Hve furðuleg eru †rl†g mannanna sem lenda á
vegum sem þeir ætluðu aldrei að fara! Hvers lags óvæntum leiðum þarf maðr að venjast að ganga á?
Gamlar skuldir frá tíma afa míns klifra aftr upp til jarðar hárs. Landið, land mitt, goða Þrúðvaldr ok
Nirði tileinkaðr fj†rðr var tekinn af mér. Hann var tekinn á Alþinginu. Systir afa var skuldbundin í
gamla Noregi ok við vorum þá hin síðustu af b†lvaðri ætt hennar. Land þurfti að gefa fyrir land og
með stuðningi fárra goða þurfti að gefa réttlæti fyrir óréttlæti. Mannahamrar voru aldrei traustverðir
sagði faðir minn mér eitt sinn. Ok hve rétt þat var! Við lifðum hér í sælu með †llum nágr†nnunum í
fj†rðunum sínum. Handan bergsala, já, þar voru svik úlfs f†ðr ekki fjarlæg. En af hverju dv†ldu þau
þá ekki lengr í hl†ðvinjar myrkbeina? Margir hauga herrar verða að breytast í steina ok munu
brotnir í mola til að gefa heiminum jafnvægi sitt aftr! Ek heyri manna dolga hlátr bergmála í dalnum. Erum ekki lengr heima, dæmd á hausti þessa gamla árs. Sólina myrkvaði fyrir hálfmánuði.
Eru mennirnir verk Hropts magana eða eru goðin mannaverk? Hví stóð enginn ragna reinvári mér
við hlið? Hver tekr Þórs víf, hvers lags svarta bjargalfr, hvers lags urðar þjótr? Býli sem í tvær
kynslóðir var ræktað fyrir þursa þjóðar sjót, yfirgefið verðr þat hér eftir. Við siglum burt með
knarrar skeið, marrandi vegna eigna heilla Nj†rðunga. Mikið var gefið ok margt skilið eftir. Við
siglum áfram meðfram endalausum sv†rtum str†ndum, sjáum óendanlega hvíta hvelið yfir þeim og
f†rum um suðlæga hornið. Burt, burt til jarðar skarð hafi slétt vestrsins. Burt til hlýs vors
strandlengjunnar sem spýtir brennisteinshita frá djúpi Surts. Enn gefr þú varma, dreki! Þú, dreki
undirheimanna!