Árstíðir Lífsins - Eigi Hefr Á Augu, Unnskíðs Komit Síðan | Текст песни

• Тексты песен
• Árstíðir Lífsins
• Eigi Hefr Á Augu, Unnskíðs Komit Síðan

Eigi hefr á augu unnskíðs komit síðan - dyggr dó af und eggjar - oddstefnum meir svefnar, síz hræstorðar harðan hjǫrs gerðu styr bǫrvar ótt, ðeirs Áleif létu allsaklausan falla. Ákkat hægt af hægu - hljóð veiti mér sveitir! - enn í elli minni ívegsstafi segja, síz vel hressan vissak vápna Njǫrð at jǫrðu: minn es sonr at sǫnnu, snjállr aflstuðill, fallinn. Efna hygg, þats Yggjar ek hef heitit mǫ́ feita. Sundlíri flýgr sára svangr fyr eyrar tanga. Veitk, at vér munum hljóta - vel ´s fallit þat - allir, - hljómr´s af hjǫrva glaumi- Hallgrímr, farar tíma. Mótreyni klaufk mána malma braks í jaxla, segg létk alms í augu eitt hǫgg staðar leita. Sákat hitt, at hrykki hringmerkðr fetilstingi: hné gunnlogi, Gunnar gjallharðan sák falla. Vér hǫfum felda fjóra - feng telk í því drengjum - brátt, þeirs blóðgan létu Bjargeyjar son deyja. Einn ar órum mǫnnum - Eir vas sollin geira: Þjónn vas hæfðr með hlunni - Hallgrímr kveðr nú fallinn. Brátt gekk sonr, þás sótti Sunnar bliks at runni, - hvatr frák at brá bitum blóðísi - Geirdísar. Enn réð Eyjolfr minnask eggleiks við kyn seggja, geira Baldr, at gjalda gunnbliks fyrir runnum. Heldr hǫfum heiptir goldit, Hallgrímr, saman allir - vígs iðrumk þess þeygi - Þjóðreks sonum stórar. Urðu æski-Nirðir addregns of sǫk vegnir; ǫr þjóða veitk eyði inngjarna Þórbjarnar. Nú´s jafnǫndum fram ganga, varra elds þeirs vilja viggs temjanda fremja. Vesa kveða - hǫgg enn hǫggvin hjǫrs saklaussa bǫrva Ísfirðingum urðu eirlaust - farit trausti. Hlógu herðidraugar hvinnendr of sók minni fróns, þás frænda mínum fellidómr réð bella. Nú tér - vegnir vǫ́ru víg- Njǫrðungar hǫrðu - hafs í hverju bjargi hóts annan veg þjóta! Hallgrímr, skulum heiman - hlítik vætki líta uggi mestu ok ógnir íðvargs - ór stað bíða, enn víg þaus vér vǫ́gum - vildak aldri glalda geira gæti ǫ́ru - gǫrvǫll í strá falla. Varðat viggja Njǫrðum, Valbrands sionum, handan - þess minnumk nú - Þvinnils þvengr vanbundinn lengi, þás, skerfoldar, skyldi - skjalda hlums á sumri garðr svall - gǫfug sólar gefn, míns sonar hefna. Þat mun vestr ok vestan - varð ǫ́r roðin sára - orð til Ísafjarðar oddregns koma þegna, at til geira glettu gunn-nærungar færi - vægr es vǫxtr í augum Valbrands sonum - handan. Nú ´s jódraugum ægis arnar flaug of bauga: Hygg, at heimboð þiggi hangagoðs af vangi.