Fjörbann var mér alltaf við hlið er ófriðr kom upp
Fjörbann var mér alltaf við hlið er ófriðr kom upp. Ægis hestr sökk til botns, íss gunns skjaldar vindr féllu líkt ok Báleygs viðr ok ferðuðust til Yggs setrs. En aldrei þekktist orrusta sem útrýmdi öldu elds vápn áðr en frægð hennar fæddist. Bræðr drukku drykk bláfoldar skafls ok voru faðmaðir af hennar dætrum áðr en Dvalins hanga biðkvæn tók þá í sitt eilífa, kalda, hörmulega ríki. Eins ok Valkastar veðrbliks herði var sendr í helferð af blindni Baldrs andskota ok geðveiki Fenris föðr. En deilr enda aldrei, deilr enda aldrei. Landvættir hvísla, hafa hvíslað með reiðum röddum skapadóm oss síðan öldu vegr var hlýr ok jarðar haddr grænn. Nú kemr hið vægðarlausa, hvíta aftr úr sjónum. Úr fjarlægð lýsa viðar hundar dalinn upp ok afhjúpa menn of marga til að telja. Rauðar ok brúnar birtast flíkr þeirra í þessari heiðskýru, köldu húns nótt ok hræða þá oddregns æski Nirði sem enn anda. Mikill fjöldi kyndla úr fjarska færir aldrei góðar fréttir. Ok hungr bergrisa bróðr var ávallt botnlaust er grimmd manna var leidd af guð einskis góðs. Ragna reinvári, Belja dolgr, þú vakir yfir velferð annarra staða en oss. Svo birkisóttin flýgr að þökum oss svo útjaðrar dalsins skína eins ok brennandi, sökkvandi skip við hrauð í himin upp glóðum hafs. Vein deyjandi lífs mæta hlátri bergrisans! Fé ok þrælar æpa er þakið fellr niðr. Sjónbraut mín, svefna ker, blindast af brennandi birtu ok aldrhnigna hjarta borg fellr niðr í þessum miskunnarlausa hita. Synir surts, húsbrjótar, bergrisa bræðr, viðar hrotgarmar, hví var Ýmir klofinn svo snemma til að skapa þetta grimma Hárs víf? Ék sá aðeins unga syni mína tvo flýja frá Höalfs bana áðr en lungun stöðvuðu sitt verk. Gaf minn Hropts hyrðreini aftr til þessa fjandsamlega Dúrnis niðja sals að neðan. Eytt af elris sveiti, gekk veginn í Múspellsheim. Yfirgaf þennan stað ráðabruggs ok ranglætis vinar Hænis. Horfinn frá Svölnis ekkju sem var stjórnað af illgjörnum óvinum ok goðum.
Гуру Песен