Ruben Haxverdyan - Reqviem | Текст песни

• Тексты песен
• Ruben Haxverdyan
• Reqviem

ՌԵՔՎԻԵՄ

Հիմա ո՜ւշ աշուն է...
Ծերացած մի շուն է
Թափառում խոնավ ու ցուրտ այգում:

Ժանգոտ կարուսելը,
Որն արդեն հոգնել է,
Ինձ իմ մանկությունն է հիշեցնում:

Երջանիկ ծիծաղը
Արդեն քմծիծաղ է,
Խռպոտած հնչյուն իմ կոկորդում,
Մոլորված թռչուն մութ երկնքում:

Մի ծեր շրջմոլիկը՝ դեմքով ապխտած,
Նայեց աչքերիս, հայացքս կարդաց,
Այդ ես հայելում տեսա ինձ հանկարծ,
Որքա՜ն ինձ փոխեց այս կյանքն անիծված:

Ես համտեսել եմ կեղտոտ այս կյանքը,
Ապրել քեզ պես անտեր, անտուն,
Մենք եղբայրներ ենք, աշնան արևը,
Մեզ նույն արևն է ջերմացնում:

Հիմա ո՜ւշ աշուն է,
Ես քեզ դեռ հիշում եմ,
Իմ խենթուխելա՛ռ ջահելություն:

Հիմա ո՜ւշ աշուն է,
Ես քեզ դեռ հիշում եմ,
Քե՛զ, իմ վաղանցի՛կ երջանկություն:

Երբ որ սերը մերն էր,
Երբ որ նա մեր տերն էր,
Երբ քաղաքը մեզ էր պատկանում,
Մեր քաղաքը մեզ էր պատկանում:

Հե՜յ, ծե՛ր շրջմոլիկ, կանգնի՛ր, մի՛ գնա,
Կանգնի՛ր իմ կողքին և մի՛ հեռանա,
Դու ես եմ, կարծես, գտնենք մի անկյուն,
Ես քեզ կպատմեմ իմ կյանքը անտուն:

Իսկ ես սիրում եմ ապրել իմ կյանքը
Լքված ու մութ այս քաղաքում,
Ուր ինձ հիշում են և հավատում են,
Ուր իմ երգերն են դեռ երգում:

Իմ ունեցածը, իմ չունեցածը
Այս քաղաքում եմ ես պահում,
Ուր իմ ապրածը և երազածը
Դեռ իմ լեզվով եմ ես երգում:

Հիմա ո՜ւշ աշուն է,
Ես քեզ դեռ հիշում եմ,
Քե՛զ, իմ վաղանցի՛կ երջանկություն:

Երբ որ սերը մերն էր,
Երբ որ նա մեր տերն էր,
Երբ քաղաքը մեզ էր պատկանում,
Մեր քաղաքը մեզ էր պատկանում:

Հե՜յ, ծե՛ր շրջմոլիկ, կանգնի՛ր, մի՛ գնա,
Կանգնի՛ր իմ կողքին և մի՛ հեռանա,
Դու ես եմ, կարծես, գտնենք մի անկյուն,
Ես քեզ կպատմեմ իմ կյանքը անտուն:

Իսկ այս քաղաքը, որ դեռ սպասում է
Զավակներին իմ կորցրած,
Հոգեվարքի մեջ ասես տեսնում է
Նրանց գալուստը ուշացած:

Քո զավակները, որ քեզ լքել են,
Կգան մի օր քեզ մոտ հանկարծ,
Քանի որ կյանքը օտարության մեջ
Անտանելի է, անկասկած:

Հիմա ո՜ւշ աշուն է,
Ես քեզ դեռ հիշում եմ,
Քե՛զ, իմ վաղանցի՛կ երջանկություն: