Ինչպես արծիվների մագաղաթ, Երկնքից լազուր, օդտ ջինջ մաքուր, Հաճն, Զեյթուն,Սիս՝ մեր Ադանա... Քրիստոնյա հայեր, Աստծո հավատքով, Դպրոց ու վանք էին կառուցում, Ու այդպես խաղաղ՝կույս երազանքով Ապրում էին ու երգում սիրով: Հայատյաց թուրքը՝ արնոտ աչքերով, Ջնջել էր ուզում հային իսպառ, Ցասկոտ, մոլեգին, թրերով զինված Եկան վեր ընկան անպաշտպան մարդկանց վրա...
Ճիչ ու աղաղակ, լսվեց ամենուր, Արնով ներկվեցին իմ դաշտ ու սուրբ Ընկան անարդար՝ ծեր մանուկ ու մայր, Որն է մեղքը պատասխան չկար , Գիշերվա մթին, ովքեր փրկվեցին, Անտարբեր աշխարհից դառնացած, Բռնեցին անծայր գաղթի ճանապարհ Հույս հավատով լեցուն առ Աստված: Անապատի մեջ արցունք-աչքերով Առվակ է փնտրում պապակ շուրթերով, Քարը բարձ դարձրած, մանկիկին գրկած Աղոթք է անում մայրն առ Աստված...
Փառք տանք մենք Աստծուն, մեր սուրբ Քրիստոսին Որ փրկվեց մեր ազգը հնօրյա Հույսով հավատքով ու անվերջ սիրով Կապրենք հավերժ մենք սուրբ Քրիստոսով...