Víkingur á vorkvöldi vakir yfir ánum. Fullþroskaðar fífunar fellir hann með ljánum.
Baldur heitir bóndinn sem beitir þarna ljánum. Friðartímar, falleg nótt, fjölskyldan hans sefur. Hæfilega heitan brodd heimalningnum gefur.
Baldur heitir bóndinn sem bústnu lambi gefur.
Gleður bæði goð og menn, gæfan fylgir honum. Víf hann á sem værðarleg vakir yfir sonum.
Baldur heitir bóndinn sem býr að þessum sonum.
Hann á þessa heiðnu jörð: hæðir, tún og lækir Baldur heitir bóndinn sem bagga sína sækir.
Baldur heitir bóndinn sem bagga sína sækir
Goðunum þakkar hann góðæristímana langa, gjöfult er landið frá fjalli og allt út á skaga. Langsverðið hans hefur lengi fengið að hanga lóðrétt við síðu því engin er þörf á að draga.
Blikur á lofti og brátt gæti örlagavindur blásið um sveitirnar hráslagalegur og kaldur. Við Urðarbrunn Skuld núna örlagahnútana bindur uggalausum manni og maðurinn sá heitir Baldur.