Eins og dalalæðan skreið um hlíðarnar, við læddumst hljótt um stræti borganna. Frá óttu fram á miðjan morguninn hljóðrænt myrkur streymir um mín vit. Á dauðans vængjum svíf fram á rauða nótt. Á dauðans vængjum svíf. Frá náttmáli uns dagur r´s á ný, með ljós í flösku fram á rauða nótt, við drukkum í okkur fegurðina. Af sárri reynslu, og bitri, vitið vex. Á dauðans vængjum svíf fram á rauða nótt. Á dauðans vængjum svíf.
Midday
Like the ground mist creeping around the hills, we sneak quietly around the streets of the city. From ótta until the middle of the morning sound-torn darkness streams around my senses I glide on the wings of death into a red night. I glide on the wings of death. From náttmál until the day rises anew, with light in a flask into the red night. We absorbed the beauty. From painful experience, and bitterness, knowledge grew. I glide on the wings of death into a red night. I glide on the wings of death.