Ты быў звычайным беларусам, хутчэй бедным, чым багатым, Ня верыў у Бога, не канфліктаваў з уладай. Мабыць хмары над дахам не давалі спакою, Калі ня спіш па начах і пытаешся: хто я? З заплюшчанымі вачыма, завязаным ротам – ніхто я / ніхто ты. Амфэтамін, потым гераін, Спачатку вас шмат, потым – ты адзін. Потым…
Моташна жыць сярод недазвышчалавекаў, Бачыць свет скрозь цемру зачыненых павекаў… Ты сраў на іхныя пагрозы/парады, Ты жывеш ня дзеля грошай і ня дзеля пасады. Маленькія дзірачкі на венах не пашкодзяць светаўспрыманню. Тата, а дзядуля Ленін рабіў з таварыш Крупскай каханне? Над маім сусветам навісла пагроза, Але мне ўсё пох, я заўсёды пад наркозам. Я расчараваўся ў свеце, мне патрэбна доза.
Амфэтамін, потым гераін, Спачатку вас шмат, потым – ты адзін. Потым…
Цябе знойдуць у труне з жалезабетону, Дзе па квадратных мэтрах плошчы разлічана мейсца жыхарства, Тыя, што заўсёды ў згодзе з законам – У шэрых камуфляжах санітары грамадства.
Амфэтамін, потым гераін, Спачатку вас шмат, потым – ты адзін. Потым нікога.
Некаму можа падацца гэта ўсё вельмі простым, Але надзвычай цікава самому пісаць сваё Забойства.