Wij wonen in een rijtjeshuis We hebben mooie spullen thuis We leven heel normaal daar met z'n drietjes bij elkaar Bas die werkt bij de krant En Diederik is laborant Ik ben door hen geadopteerd als baby van een jaar
Nog altijd ben ik enig kind Maar niet dat ik dat erg vind Zo krijg ik alle aandacht, alle liefde van die twee Bas brengt mij altijd naar school Met Diederik speel ik viool En met z'n drietjes kijken we de soaps op de TV
Refrein: Ik heb twee vaders Twee echte vaders Soms stoer en ook wel streng Maar we hebben het heel fijn Ik heb twee vaders Twee echte vaders Die als het moet ook allebei Mijn moeder kunnen zijn
Wanneer ik naar mijn bed toe ga Kijkt Diederik mijn huiswerk na En Bas doet de vaat of hij strijkt de schone was En als ik ziek of koortsig ben Dan is er niemand die ik ken Die zo lief voor mij zal zijn als Diederik of Bas
Refrein Hij heeft twee vaders Twee echte vaders Soms stoer en ook wel streng Maar we hebben het heel fijn Hij heeft twee vaders Twee echte vaders Die als het moet ook allebei Mijn moeder kunnen zijn
Brug Soms wordt ik wel gepest op school Natuurlijk is dat naar Jouw ouders zijn homo! Dat vinden ze maar raar Dan haal ik maar mijn schouders op Nou en! Ik ben hun zoon! 't Is niet zoals bij anderen Maar voor mij is 't heel gewoon
Два папы С террасой в доме мы живём, полно вещей отличных в нём. Нам вместе хорошо втроём. Статьи в газете пишет Бас, А Дьeдрик — он лаборант. Взяли к себе меня они, Когда мне годик был. У них один я пока, Но я не против, даже — за. Так всё вниманье и любовь Я получаю вновь и вновь. В школу отвозит меня Бас, А Дьедрик учит играть на скрипке. И все втроём мы смотрим мыльные оперы.
У меня два папы, настоящих папы. Иногда балуют, иногда строги. Но всё у нас ОК. У меня два папы, настоящих папы. И когда нужно, Они умеют становиться для меня мамой.
Когда иду я ночью спать, Дьедрик проверяет уроки, А Бас моет посуду или стирает бельё. И если слягу я больной, или у меня жар, Дьедрик с Басом как никто другой Будут ухаживать за мной.
Бывает, в школе меня дразнят. Да, приятного мало. "Твои предки — гомики!" — Для них это странно. Но я пожимаю плечами: "И что, ведь я их сын!" Это необычно, но вполне нормально.