забудзь сваё імя свой адрас сваю вуліцу усе што належыла табе раней
Цячэ рэчанька невялічкая, Скочу, пераскочу. Ой, аддай мяне, мая мамачка, За каго я хочу.
пароль 017 і шэсць нулей шчасця званіце часцей нашы сестры і брацця
туды дзе вайна не вянчаецца мірам і праўда пра гэта толькі ноччу ў эфіры
рэфрэн: забываючы што была выйдзеш голы на світанні на дарогу сонцакрылым толькі глянеш раз астатні забываючы імёны што луналі паміж намі толькі глянеш раз астатні
2. Ох, аддавала, наказывала, У госцях не бываці. Ох, а як прыдзеш, мая дочачка, Той выганю з хаты.
як след перамыты крывёю і спіртам
паліць нервова мой Мінск паспаліты
там, дзе я танчу з ўнучкай рэпрэсій апоўначы крыкі становяцца песняй
рэфрэн:
Ой, даўным-даўно Я у мамкі была, А ўжо ж і тая ды дарожаніка Лісцем запала. Лісцем запала, Травой зарасла, Чырвонаю ды калінаю Пынавісала. Калі зыхачу, Траву выкашу, Чырвоную ды калініцу, Ох і павысеку. Ох і высеку, Траву выкашу, А я к сваёй роднай мамацчы У госцейкі схаджу.
Ой, даўным-даўно Я у мамкі была, А ўжо ж і тая ды дарожаніка Лісцем запала. Лісцем запала, Травой зарасла, Чырвонаю ды калінаю Пынавісала. Калі зыхачу, Траву выкашу, Чырвоную ды калініцу, Ох і павысеку. Ох і высеку, Траву выкашу, А я к сваёй роднай мамацчы У госцейкі схаджу.