Дзень за ноч цямнейшы стаў, Твой ліст нарэшце сёньня прачытаў. Ты дала мне зразумець: Нам з табою няма чаго мець. Я амаль не звар’яцеў – Параніць сваё сэрца ўжо хацеў. Балазе, што мой сябрук побач быў, Я свой боль яму адкрыў: Ні на што ня варты, І ніхто ня любіць. Ён сказаў мне, Ён сказаў мне, што
Прыпеў: Бог любіць. Я веру.
Ні ладу, ні складу – трэба нехта побач. Зразумее хто, паверыць зноў. Думкі замінаюць у маіх шуканьнях: Сэрца без Цябе, а Ты – любоў. Ні на што ня варты, І ніхто ня любіць. Ён сказаў мне, Ён сказаў мне, што
Прыпеў: Бог любіць. Я веру.
Досыць табе ў змроку далей жыць І толькі сам сябе любіць. Зірні наўкол – усё тваё, Свайго ты бацькі ёсьць працяг. Бог праз яго аддаў сваё Уменьне, душу, моц і сьцяг. Усё табе Ён дараваў І нат падняў бы, каб упаў. Ён верыць, ён натхніць і скажа: “Не здавайся! І для мяне ты лепш за ўсіх, ты мой, ты сын, не сумнявайся!”
Аднаму патрэбен – Тому, хто паверыць. Бо сказаў ён, Бо сказаў ён, што... Бог любіць. Я веру.