Навосьлеп праз гармідар дзён Ня ведаў, куды бег. Я думаў – вечны мой праклён (сьмех) Чуць праз цямрэчу чыйсьці шэпт: “Прыймі наканаваньня гвалт: самота, сьлёзы і падман І вечны зьдзек.” Ісьці мне болей не дае Самоты цень.
Прыпеў: І раптам – ля брамы стаю Расчыненай, нібы ў раю. Вось ён – датыкнуўся, Я расхамянуўся Яму сэрца аддаю.
Зьнікае лікаў успамін – Зямны мой пантэон, Жыцьцё зямное, я ў ім І дзеяў перазвон. Навошта мне пустыя дні – Яны бянтэжаць мае сны. Ісьці мне болей не дае Самоты цень.