Слова: В.Мартыненка
Музыка: М.Пташнiкаў
Ці ня раз ты чуў: «Беларус – рахманы люд».
Хто так казаў?
А ці бачыў ты, хто ўладарыць вечна тут –
Бог ці шакал?
Дык чаму ж тады храмаў лёс такі наўкол –
Хто зруйнаваў?
А нянавісьць скуль к мове той, што даў сам Бог?
Я й не чакаў!
Прыпеў:
Слухай крык душы, а ня цела стогн,
І адчуеш, чаго не стае.
Шчыры покліч твой Бог ня дасьць на скон –
Вечны схоў знайшлі сумнівы мае.
Ісьцін прапісных процьма лётае ўкруг нас,
А сутнасьць дзе?
Вечны калаўрот – і бяз зьменаў міне час,
Кінуўшы цень.
Досыць марнаваць Божжы дар адзіны нам
Сэнсу жыцьця.
Дык адрозьні ты: дзе сваё, дзе чужы хлам –
Выратуйся.
Прыпеў:
Слухай крык душы, а ня цела стогн,
І адчуеш, чаго не стае.
Шчыры покліч твой Бог ня дасьць на скон –
Вечны схоў знайшлі сумнівы мае.
Пэўны я цяпер, розьніца ў чым
Між дабром сваім і зманам чужым.
Веру аднаві, агмень несучы,
І панікне ўшчэнт маркота ў дым.
TESAURUS еще тексты
Оценка текста
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 1