Я мужык-беларус, — Пан сахі і касы; Цёмен сам, белы вус, Пядзі дзве валасы.
Бацькам голад мне быў, Гадаваў і карміў, Бяда маткай была, Праца сілу дала.
Хоць пагарду цярплю, — Мушу быць глух і нем; Хоць свет хлебам кармлю, Сам мякіначку ем.
З цяжкай працы маей Карыстаюць усе, Толькі мне за яе Няма дзякуй нідзе. Глянь, высокенькі бор, Вокам нельга прабіць; Загудзеў мой тапор, — Як блін, поле ляжыць.
Сошку з вышак сцягнуў, Кабылічку ўшчаміў, Плечы трохі прыгнуў, — Лес на пахань зрабіў!
Дый засеяў кусок, Потым з жонкай пажаў... Пан пшанічкі тачок — Люба глянуць — наклаў.
Дык вось, людцы, які Я мужык-беларус! Пад ілбом сінякі, Цёмен сам, белы вус.
Эй, каб цёмен не быў, Чытаць кніжкі умеў, — Я б і долю здабыў, Я б і песенькі пеў!
Я б патрапіў сказаць, Што і я — чалавек, Што і мне гараваць Надаела ўвесь век.