Адчыні мне дзверы, рукі працягні, Паспрабую скочыць у едучы цягнік, Пад мастацтва вагай рукі пацяжэлі Пацяклі па шпалам фарбай акварэлі
Шлях шматкаляровы навокал усё змяніў: Пацяклі аблокі, а лакаматыў З'ехаў з рэяк нафіг, бо жадаў даўно Зрабіцца рэжысёрам і здымаць кіно.
А вагон апошні, калоціць ў якім, Шлях абраў аматарскі - вагона-футурызм, І паехаў задам, напалохаў усіх, Хто ў ім сядзелі, акрамя дваіх
Што рабілі трэцяга, замкнуўшыся ў купэ: "Хлопчык будзе - Пеця, дзяўчынка - проста П", Як музыкі шклянкі дрынчалі на стале, Акварэль цякла далей, пакідая след,
Ліча, што ў гісторыі - наіўная дзе рэч! Не цякло нічога з мастацтва насамрэч. Рукі палягчэлі, скочылі ў цягнік, Недзе там далёка грукат колаў сціх.