Hevjið í homrum harðmælta kvæðið, villu valkyrjur, vetrarins børn, tit mínar frælsu, froysandi hvirlur, føddar av ódn.
Hastið í hernað hamranmna døtur, vekið til vel dis vilt glaðustrok; gravið frá grunni goysandi orrusturok.
Ramar eg risti rúnir, ið rinda ravni ræ. Sanna skal Sigmundur, Tróndur trøllsterkur kvað.
Verjast skal valhøll, ið vølvur veittu Miklum norðlanda monnum til mið. Eydnast at inna ei skal Signumdi Eystlanda sið.
Fjallfríðu Føroyar, ramasta rúnin, ritað av gudum um einstakra rætt! Trygdareið Tróndur hann treystligt at verja svór síni ætt.
Hevjið í homrum harðmælta kvæðið, villu valkyrjur veiti mær vørn. Fram móti Sigmundi skip hansar sorandi, land honum forðandi, fram móti kristni kirkjurnar brótandi, Tróndur til Tórs og til Óðins er blótandi, høgt kvøður heiðin ørn