Iшоў дзень на скон I я здаўся ў палон. Варушылiся колы, грукатала зямля, Ты не заўважыш мяне давiдна. Чакай давiдна - тут ня наша вайна. Цякла з кранаў самота, Вецер грукаўся ў шкло, Ты не заўважыш мяне давiдна.
Цi так цi ня так? Мы ня ўздымем свой сьцяг. Не шукай апраўданьняў, Не зьбiрайся на бой, Я пакiдаю цябе давiдна.