Прачнулась сонца новае, Зялёна-бел-чырвонае. Вітае голас слухачоў. Пачаўся дзень на Фабрыцы сноў.
Бяжыць канвеер. Праца цягнецца, зацягваецца. Год за годам рушыцца будоўля Інтэрнату шчасця. Трава фарбуецца, малююцца аблокі ў небе, Птушкі электронныя заводзяцца, сажаюцца ў дрэвы. Што ня трэба – усё хаваецца. Напэўна не дарэмна, бо ўсё дрэнна, Што на фабрыцы не робіцца. Навошта рэчаіснасьць, калі лепей жыць у сне, Бо там таньней ды весялей. Баю-бай. Баю-бай. Засынай хутчэй!
Паміж балотаў, рэк і лясоў Дымяцца трубы Фабрыкі сноў, Дзе ўсё жыцьцё жывуць у сне, Бо іньшага не існуе.
Ідзе вытворчасьць у дзьве сьмены, дзе першая спіць, Пакуль другая вырабляе то што першай трэба сніць. Тут – палітычная стабільнасьць, незалежнасьць ды фінансавы рост, А быў калісьці галакост, была вайна. Дык ці патрэбна гэта нам? Бо бач і зараз ёсьць зьнешнія ворагі. Ты чуеш шорахі? Да на нас суюцца зноў немцы, мерыканцы ды інапланецяне. Нібыта дэмакратыі вучыць, А на самой справе хочуць нашу фабрыку запалучыць.
Паміж балотаў, рэк і лясоў Дымяцца трубы Фабрыкі сноў, Дзе ўсё жыцьцё жывуць у сне, Бо іньшага не існуе.
Забытае пекла мінулых гадоў. Дзяржаву цемры будуем мы зноў. Адзіны шлях, адзіны правадыр, Адзіны лёс, адзіны мір...