Л. Пранчак
Вячэра стыне на стале.
Твае зачыненыя дзверы.
Не палюбоўнiк i не муж.
Ды быць адным з iх меў я шанцы.
I да крывi мне раняць пальцы.
Я патапчуся ля акон.
Пайду, галодны i суровы.
Твае нясказаныя словы.
Пр.
Вячэра стыне на стале.
Ды толькi мне не да вячэры.
Люблю цябе. Люблю... Але
Твае зачыненыя дзверы...
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 2