Når vibå e komen, og vårsolå blør - over havet – ved bligredagsleitet; då ungdommen vaknar – og barndommen dør; og rett mange dei ynskjer – og veit det.
Ein held om ei ung og ei jentemjuk hand; når han går heim frå helgenattsdansen. Og guten ho leier er heit som ein brann, men han fryse – i solrenningsglansen.
Og ingen veit heilt kvar dei gjere seg av, for dei fotlette fara i snøen, vert vaska av regn som sig inn i fra hav - og snart skine det grønt over bøen.
Hald i handa mi du. Hald meg tett innte deg. Hald meg slik at eg kjenne eg leve!
Det kveldest så – etter ein vårvarme dag, og foreldra spøre – og ber enn. Men det bryr ikkje dei to som søve i lag - og no sige det natt over jæren.
Slik ligge dei fredfullt og søve dei to - dei som no er dei enaste rette – - med hender som famnar, men ligge i ro - dei er kvinne og mann etter dette -